آیین‌های تلویزیونی و باز‌نمایی «حزن و فرح مذهبی»

«برنامه‌های مناسبتی» با وسعت و گونه‌گونی امروزینش، از اختصاصات تلویزیون پساانقلابی است. یکی از تغییراتی که به‌تبع انقلاب اسلامی در رادیو و تلویزیون ملی ایجاد شد، توجه به همگرایی آن با زمینه‌های فرهنگی، تاریخی و مذهبی جامعه بود. شاخه‌ای از این همگرایی در «تقویم محوری» جداول پخش تجلی یافت و استمرار آن به شکل‌گیری تدریجی ژانر تلویزیونی خاصی انجامید که بعدها به «مناسبتی» موسوم شد. یکی از اصول بنیادین در «نظریه هنجاری رسانه ملی» همگرایی حداکثری با تقویم ملی است. علاوه بر حداکثری‌گرایی هنجاری، حداکثری‌بودن خودِ تقویم رسمی نیز مزید بر علت شده تا رسانه ملی ایران رکورد بالاترین مناسبتی‌ها را در میان رادیو و تلویزیون‌های جهان داشته باشد. تلفیق منحصربه‌فرد دو تقویم شمسی و قمری در تقویم رسمی کشور در کنار چگالی مناسبتی بالای مذهب تشیع، دو زمینه حداکثری‌بودگی تقویم رسمی ایران هستند.

در کتاب حاضر، تلاش شده است از مبدأ حوزه نظری «ارتباطات آیینی» و به کمک رهیافت «مردم‌نگاری»، فرآیند ورود و خروج آیینی تلویزیون ایران به دو نوع مناسبت «حزن مذهبی» و «فرح مذهبی» ثبت شود. همچنین با فرآوری داده‌های مردم‌نگارانه، مؤلفه‌های اصلی در آیینی‌سازی شادی و غم در تلویزیون ایران استخراج و صورتبندی گردد. در ابن کتاب از مبدأ حوزه نظری «ارتباطات آیینی» و به کمک رهیافت «مردم‌نگاری»، فرایند ورود و خروج آیینی تلویزیون ایران به دو نوع مناسبت «حزن مذهبی» و «فرح مذهبی» بررسی شده است.
به همین دلیل دو مقطع محرم و نیمه شعبان انتخاب شده و به بررسی آسیب شناسی سنت‌های مناسبتی تلویزیون ایران پرداخته است و به کنداکتورشناسی تلویزیون در این دو مقطع با بررسی و رصد دقیق برنامه‌ها پرداخته است.

مشاهده صفحات آغازین کتاب

• < قبلی
• بعدی >