مقاله ها

درباره جامعه‌شناسی تشیع

جامعه‌شناسی تشیع یکی از شاخه‌های جامعه‌شناسی دین است. مطالعه‌ی نمودهای بیرونی امر دینی با شروع از دین نزدیک، یعنی دین جامعه‌ی خود و در ایران، تشیع، با بهره‌گیری از ابزارهای علوم اجتماعی، هدف این شاخه از جامعه‌شناسی دین است. به جز «امامت و عدالت» که از مبادی و اصول تمایزبخش تشیع هستند، مهمترین حوزه‌های جامعه‌شناختی تشیع را به شرح زیر می‌توان برشمرد:

• تاریخ اجتماعی تشیع
• روحانیت و مرجعیت
• تشیع، سیاست، قدرت
• مناسک (اعیادو عزاداری ها)
• انتظار و مهدویت
• باطني‌گرايي، عرفان و تصوف
• زیارت و مکان‌های مذهبی
• ادبیات و هنرهای شیعی

با توجه به ابعاد مختلف فلسفی، عرفانی، کلامی و فقهی... حوزه‌های فوق، آثاری در «جامعه‌شناسی تشیع» مورد ارزیابی قرار می‌گیرند که یا توسط «جامعه‌شناسان» تولید شده باشند یا «از نظریات و روش‌های علوم اجتماعی» بهره گرفته باشند و مطالعات نظری محض، وقایع‌نگاری های تاریخی، مباحث کلامی و دیگر شاخه‌های علوم اسلامی رایج در حوزه‌های علمی شیعه که جهت‌گیری اصلی آنها، تبلیغی، تجویزی و ارزش‌مدارانه باشد موضوع سنجش این شاخه‌ی علمی نخواهند بود.

• < قبلی
• بعدی >