در سال ۱۳۹۰«انجمن حکمت و فلسفه ایران» مجموعه درسگفتارهایی را تحت عنوان «بررسی متون شیعه شناسی در زبان فرانسه» و توسط کریستین یحیی بونو برگزار کرد.
در این کلاسها شیعهشناسی به عنوان علمی سربرآورده از اسلام شناسی معرفی شد که خود برآمده از شرقشناسی است. علاقه فرانسویان به این علم مبتنی بر انگیزههایی چون ارائه تبلیغ مسیحیت، پیشبرد پروژه استعمار، شناخت فرقهها در چارچوب نهضتهای پان عربیسم و خیزش سیدجمال و در نهایت علاقه شخصی بوده است و هر انگیزه ویژگی خاصی را بر این آثار بخشیده که در این میان بیشترین تاکید بر روی پژوهشها و نه آثار تبلیغی و رسانهای بود. چهار گروه از آثار در این کلاسها معرفی شدند:
- گوبینو
- ماسینیون(متن سلمان فارسی و حضرت زهرا): که به عقیده مدرس بیشتر برداشت خود را از شیعه مطرح کرده است تا این که شیعهشناس باشد اما اهمیت او از این جهت است که تا پیش از او در اروپا شناخت اسلام محدود به تفکر فقهی بود و اندیشههایی چون تصوف و عرفان تاثیر یونان در اسلام تلقی میشد، تلقیای که با ماسینیون تغییر کرد.
- هانری کربن: اهمیت کربن در سه حوزه علوم انسانی، شیعه شناسی و علوم سیاسی است. تا قبل از کربن شیعه تنها یک حرکت سیاسی در مقابل خلافت شناخته می شد اما کربن با روش پدیدارشناسانه اثبات کرد که شیعه دارای یک فلسفه و نگاه متفاوت است. بونو با شرح این دیدگاه خود، بیشترین زمان کلاس را به این متفکر و کتاب اسلام ایرانی اختصاص داد.
- شاگردان کربن(کریستین ژامبه، امیرمعزی و...): که در بیان انتقادی بونو اگرچه ادامه دهندهی راه کربن هستند اما از نظر روش با او فاصله دارند.
بطور مشخص چند متن زیر مورد تورق قرار گرفت و بخشهایی از آن خوانده شد:
- En Islam Iranian:Henry Corbin
- Le Chiesme: Yeinz Halm
- l'islam chiete: Yan Richard
- Qu’est-ce que le shî‘isme?: Amir Moezzi& Christian Jambet
- علامه طباطبایی به سفارش سید حسین نصر: Chiesm dans l'islam