«بحثی دربارهی مرجعیت و روحانیت» عنوان کتابی است که در سال ۱۳۴۰ و پس از درگذشت آیتالله بروجردی منتشر گردیده و از ماخذ برجسته در مرجعیتپژوهی محسوب میگردد.
با درگذشت آیتالله بروجردی در فروردین ماه ۱۳۴۰، جامعهی ایران با خلاء مرجعیت واحد مواجه شد. در این زمان عالمان برجسته نظیر آیتالله حکیم در نجف، و آیتالله گلپایگانی، آیتالله خمینی و آیتالله شریعتمداری در قم، هیچیک در جایگاهی قرار نداشتند که بتوانند خلاء مرجعیت عام حاصل از درگذشت آیتالله بروجردی را رفع نمایند. مجموعهی «بحثی دربارهی مرجعیت و روحانیت» در واقع متن مکتوب و ویرایشیافتهی سخنرانیهای نه تن از چهرههای حوزوی و دانشگاهی در کنگرهی سراسری انجمنهای اسلامی در شهریور ۱۳۴۰ میباشد. از آنجا که تشکیل این کنگره از نظر زمانی قریب پنج ماه بعد از رحلت آیتالله بروجردی بود، در موضوعات مطروحه بحث زیادی دربارهی مرجعیت و چگونگی انتخاب آن به عمل آمد. در واقع این برنامه از تدابیر اتخاذ شده از سوی انجمن اسلامی دانشجویان بود. آنان برای این منظور از نُه تن از صاحبنظران دعوت به عمل آوردند که دربارهی انتخاب مرجع بحث شود. این مباحث عرصههای جدیدی را در خصوص نقش و عملکرد اجتماعی و سیاسی مراجع گشود. ماحصل مباحث و سخنرانیهای این کنگره، در کتابی با عنوان «بحثی دربارهی مرجعیت و روحانیت» چاپ شد و در دسترس همگان قرار گرفت. در مقدمهی کتاب ضمن ذکر اهمیت مرجعیت و تقلید (به خصوص بعد از فوت آیت الله بروجردی) به تشکیل جلساتی به اهتمام عدهای از بانیان انجمنهای اسلامی تهران و شهرستانها و وابستگان به دبیرخانهی انجمنهای اسلامی ایران اشاره شده که در پاییز و زمستان ۱۳۴۰ به منظور چارهاندیشی انتخاب مرجع صورت گرفته است.
به گفتهی نویسندهی مقدمهی این مجموعه، محققان این مجموعه ابتدا درصدد آن بودهاند که «نمایندهای صالح و دارای شرایط برای مرجعیت را معرفی کنند تا شیعیان پس از رحلت آیتالله بروجردی از او تقلید کنند»، اما در ضمن پژوهش خود متوجه شدهاند که تحلیل و بررسی مباحث زیربنایی مرجعیت ضروریتر است؛ از اینرو مباحث این مجموعه به مسائل کلی مرتبط با مرجعیت اختصاص یافته است. فهرست مقالات این مجموعه و نویسندگان آنها بدین شرح است:
منابع
این آدرس پست الکترونیک توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید